Kayıp Dikenler Şiiri - Mustafa Enes Erol

Al, bunları sana topladım, Ürek! Kan dolu.
İçinden sevdiklerini seçeceksin eksi beş kez
Sonra acı ile sessizliği alıp eritmelisin saçlarına
Akış tırnaklarına süregelirken batmalı ay
Haberin varmış gibi yaparak konuş
Dudakların her durduğunda
Yalazımı boğacaksın

Senin güzel alnın
Mermer değilse nerede kirpiklerinden fırlayan yaş damlaların, kanıtı
Tıpkı bir seslemliğin, bir güne boyun eğip
Yakarmaya başlaması gibi
Hiç ağzı yoktur heykellerin, aynalar gibi
Yanak içlerin hep dişlerinin kesikleri!
Omurganı kır, Ürek!
Öyle dur, kimse izlemiyor
Ne bu korkunun dikelişi?
Denizden sesin, pınarlarında ezberli
Acı çektiğin yere dayanmaz yüreğin
Yeşerdiğin yerdir evin
Sesini kuşlarla konuşurken yükselt
Ardından sezilesi bir esercesine
Yalnızca duyayım,
"Ben de buradayım!" diye bağır
Ürek,
Olur da inanmazsan varlığa,
Birilerini inandır.