Kayıp Çocukluğum Şiiri - Zişan Türkcephe

Bir morgun soğukluğu işlemiş ruhuma
Çoktandır zehir zemberek ellerim
Ölü bir toprağa kucak açtım gün gece
Son nefesini vermeye yüz tutmuş kimses(s)izliğim..

Üstümde morg soğukluğu var,
hasta bir çocukluğum..
Söz etme kimselere, alışık değilim.

Çırpınmaya çalışma çocuk, kal olduğun yerde
Son ver yüreğinde ki yaralı güvercinlere..
Kanat çırpıp durmasınlar olur olmadık göklerde
Çocuk…söz etme kimselere.

Bak yok kimsen, koşuşturma düşmek için..
Yaramı saracak diye bekleme anneni
Ellerini açma uçmak için..
(acılanırsın)..
Kanatlarını koparırlar senden
Bu morgun soğukluğu seni de sarar..
kucak açar sana ölü toprak,
çırpınıp son defa uçarsın.

Bakıp durma etrafa, sustur kalbinin acı haykırışlarını.
Biri gelecek umidiyle gülümseme
Kayıpsın çocuk…
Bulunmak için görünme, kayıplardasın..