Kayıp Ceset Şiiri - Serdar Akçer

Kayıpsa tüm duyguların
Ağlayamazsın gidenin ardından
Yitirmişsen özgürlüğünü, tutsaksan
Kelepçeler kesse de yüreğini
Bir adım yol, bir nefes bulamazsın
Düşmüşlerse tüm sevdiklerin
Derin kabuslar sarmışsa dört yanını
Aç yırtıcılar dolaşıyorsa başında
Dipsizse kuyular su çektiğin
Dostlar yoksa yanında geceleri
Yalnız, boş duvarlara akıtıyorsan gözyaşını
Sessizce, içten içe ağlıyorsan
Ve acıtıyorsa gecenin yalnızlığı yüreğini
Kim diriltebilir ki artık seni!
Hangi söz, hangi tavır, hangi düşünce
Bir sevdiğin bile yoksa yanında
Son nefesinde kifayetsiz duruyorsan
Son kez haykıracak söz bulamazsan
Yorgunsan ve bekliyorsa leş yiyicileri
Ki yoksa uğurlayan seni musalla taşından
Adsız yazılmışsan mezarlık siciline
Kaç yılı boşa harcamışsın dünyada
Kimleri sevmişsin, kimleri özlemiş
Kaç gece ölüp, kaç kez dirilmişsin
Kaç kez küllenmiş gönlünün ateşi
Hangi durumda canın çekmiş aşkı
Kimler ısıtmış içini, ciğerini
Çektiğin cep kanyağından başka
Bir hiç uğruna heba edip ömrü
Hangi yosmanın peşinde harcamışsın hayalleri
Yoksa, hangi çılgın aşka feda olmuş ölümün
Bir duyan olur mu bu gece öldüğünü
Soğuk, ayaz vurmuş sokakta yatan kimin cesedi
Aşkın hangi sıcak yatakta yatarken
Kimin aşkıyla, nasıl ısınırken bilir mi?
Seni bu tabuta kim koyar şimdi söyle
Dostların mı, yoksa yanından ayırmadığın sokak itleri mi?

Serdar AKÇER, Şubat 2003