Kayıp Cennetin Çoçukları Şiiri - Pınar Uçar

uzakta çoçuklar aglıyor
kara tenleri gibi kara yazgıları
cılız seslerinde yaşam çığlıkları
siyah kocaman gözeri ışık saçmıyor
ölüm karanlığından donuk
küçük bedenleri koşmuyor oynamıyor
ve kendisi kadar aç bir bedenin memelerinde
hayat umut yok
doymak istiyor çoçuk
başka bir yerde bir pazar ayininde
kutsal ekmeği yudumlarken insan
ruhunu kutsatıyor
beş dolara affedilirken bağış kutularında günahlar
tüm haşmetiyle giyinmiş ellerde
tütsülenirken mistik bir hava
kör duymuyor işitmiyor
ve birileri
beşinci kez yeniden turlarken kabeyi
kurulan envayi çeşit sofraların ardından
bütün açları
kendi migdesinde doyurmuş gibi sırtlan
gecemezken uykulara toklugundan
cenetimi yazdı sana yaradan
kendi lüksünden artanları
sağ elin verdiğini solundan saklamayan
neredeyse çağın son peygamberi şahsiyet
ve köşe yazılarında
yanağından kan damlayan gürbüz çoçuklar
semire semire tıka basa beslenen
başka bir yerde
bir parça ekmek için yaşamak için anne kokusunda süt için ağlıyordu çoçuklar
ve tanrı
yaradılışın mahkemesinde
koyunu keçiyi ayırırken meşgul
bahçeyi gözetip korusun diye yarattığı insan
adem ve havvadan buyana umarsız
kopmuş kıyametin içinde tanrısını ararken
uzakta aglıyordu cennetin çoçukları.....