Kayıp bir zaman Şiiri - Özgür Özdemir 4

bir akşamüzeri
önce mavi lacivert’e dönmüş
sonra kararmıştı rengi
gün ölüyordu ufkun cehenneminde
ve tanrılar çiziyordu yine
savaş, kan, barış, umut aşk ihanet

bir denize
bir adam, bir kadın ve rüzgar
bakıyorlar
patladı patlayacak yağmur
yıkayacak günün ölüsünü
tanrılara sunacak
tanrılar ki
yine zamansız doğuracaklardı geceyi

iki yalnız insan
ölen günün ardından ağlıyorlardı
ve yürekleri ile bakıyorlardı denize
bir karbon kağıdına düşüyordu kaderleri
çiziyordu tanrılar ellerine
elleri mavi
elleri kana kesmiş
damlıyor denize

bir kadın bir adam
hiçbir şey konuşmadan
konuşuyorlardı yaşamlarından
çocuk düşlerinden
odalarından
isteklerinden nefretlerinden
özlemlerinden
korkularından
hiçbir şey konuşmadan
konuşuyorlardı
ve mahkemeler kuruyorlardı beyinlerinde
dar ağaçları hazırlıyorlardı

aslında büyük bir suskunluğun
sırlarını taşıyordu yürekler
konuşmama hakkına sahiptiler

susarak gömdükleri her şey
o haritasını bile çizemedikleri
hatırlamaktan korktukları bir defineye dönüyor
ve tüm avcıları takıyorlardı peşlerine

büyük savaşlar görmüşler
büyük yenilgiler küçük zaferleri silmişti
hayatlarından

patladı patlayacak gökyüzü ve onlar
kendilerini yargılıyorlardı hala
ne bir martı nede balıkçı teknesi kalmıştı etrafta
her şey saklanmıştı korkularının içine
ve durmadan batıyorlardı kumlara
kumlar ki yaşamları gibi
kayıp bir zamana akıyor öteliyordu düşlerini…