Kayıp ayaklar Şiiri - İzzet Bilici

Bütün avlularım nuh nebiden kalma
Önce iğneyi kaybettim sonra samanlığı yaktım ben.
Bir çocuk beni arıyor
İçimde mi
Dışımda mı
Önümde mi
Öfkemde mi
Bir çocuk arayıp duruyor beni kayalıklarda ve platolarda

Bütün aynalarda aynı hilebaz
Aynı düzenbaz
Korkarım ışıktan
Utanırım ekmek ve ayrandan
Kalkar bir ismi hatırlatırım enlem ve boylamlara
Yürüyen ayaklar
Uzaklaşan ayaklar
Hızlı ayaklar
Ardına bakmadan gidip kaybolan ayaklar
Bu ayaklar nerde?
Kaybetmek ve aramak kime biçilmiş kaftandır?
Yakıştırılandır bana el ve diken
Gece ve katran

Hergün sizin şehirde bu ayaklar
Sizinle yer, sizinle içerler
Kalkar yürümeye devam ederler
Salkımsöğüt gölgesinde dinlenmezler
Köprü üstlerinde
Mezar başlarında
Ve umumi parklarda
Sadece biraz beklerler
Hiç geri gelmezler
Hiç
Kasırga izleri var defterimde

Geçmiyor

Bütün herkes birbirine benziyor
Burda ayaklar hep aynı