Hani insan çok değerli bir şeyini kaybeder, aklı onda kalır da dip köşe hep arar ya her yerde. İşte öyle bir şeydi benimkisi. Bir tutku olmuştu arayışım git gide sanki. Fakat eşya değildi ki gidip bir yenisini satın alsam, yerine koysam… Yıllardır arayışım bitmedi benim. Geçenlerde okulumuz mezunlarıyla İzmir’ de buluştuk. Bu öykümü onlarla paylaştım:
Zor yıllardı. Yokluktu, yoksulluktu. Toprak çoktu. Fındık, mısır tonlarca. Olsa neye yarar? Ürün para etmezdi ki… Hayvanımız da çoktu. Söylemesi ayıp; sağılan üç manda, dört inek… Yavruları hesaba katmayın. Fakat onların yağını, sütünü, peynirini kim pazara götürüp orada başını bekleyecekti? Köyümüzle şehrin arası yedi kilometreydi. Sadece haftada bir gün şehre inme şansımız olabilirdi.
İşte o yıllardı devlet parasız yatılı öğretmen okulu sınavlarını kazanışım. Karadenizli olmama rağmen devlet bizi Elazığ’ a yerleştirmişti. Çünkü Samsun henüz öğretime hazır değildi. Ağabeyim de Rize Yapı Sanat Okulunda okuyordu aynı koşullarda. Babam bir ay birimize, gelecek ay diğerimize harçlık gönderebilirdi. Ustaydı. Kış mevsiminde de Karadeniz ikliminde ev yapılmazdı ki… Ne yapsın garip? Altı çocuğa nasıl para yetiştirsindi? ...
Şubat tatili yaklaşmıştı. Babamdan para yerine sadece kısa bir mektup geldi;
Tamamını Oku
Naime hanım o yıllar oyoksuluğu hep çektik ben orta okuldan sonara parasızlık nedeniyle okuyamadım asker gttim geldim polis odum polisken ankara atattğrk akşamlisesine yazıldım ve sonara polis akdemeisi evliydim babamgelirdi boşaokula para harşıyırsun birktirip bize yardım yaoacağın yerde defterkalem parsıolarak harcıyrodum demişti yaramı deştiniz bu öyküde sevgi var sadakat va rdstluk var ne güzelduygu kutlarım
Ben biliyorum adresini Naime hanım:
Yüreğinizin en güneşli köşesinde...
Güzeldi. Kutluyorum kaleminizi ve yüreğinizi,
gönülden saygı ve sevgiyle efendim,
Ünal Beşkese
Sadakat, sevgi şefkat ve özlem. Hepsi bir arada bir bütün haline gelmiş. Ve duygu dolu coşkun bir ırmak oluvermiş. Askerlik ve okul anıları Anlat anlat bitmez tadından doyulmaz sevinci özlemi acısı hepsi bir arada yıllar geçtikçe yüreğini acımasızca kemirir insanın içini. Ararsın bulamasın şans kader kimi nereye atmış belli değil Usta bir kalemden duygular sele dönmüş hoş bir anlatımla büyülüyor adeta. İnşallah o özleminiz hasretiniz arkadaşınızı mıknatıs gibi çeker bulursunuz. Bulduğunuzda Antolojiye yaz ki ben de oh buluşmuşlar deyip tadını çıkarayim alkış tutayım bu samimi duygulu arkadaşlığa. Kutluyorum hocamı tam puan
Ve sayfamda
Öykü, namı diğer hikaye... Yaşamayana gerçekten de hikaye gelir. Oysa bu hayatın ta kendisidir. Anadolu'nun çilekeş insanlarının, yağlı kasketleri ve nasırlı elleri bu hatıralarla dopdoludur. Bize bizi hatırlatan paylaşımınızı kutluyorum;Değerli Üstadem.
Sevgili arkadaşım, saygıdeğer öğretmenim, o yıllar gerçektende yoksulluk içindeydi, bizim yaştakiler iyi bilir o dönemleri. Yoksulluk vardı ama insanların bir birlerine olan sevgisi, saygısı vardı. Dostluklar bir başka güzeldi, hala unutamadığım arkadaşlarım var Burdur Meslek Yüksek Okulun dan. Sanırım o yokluklar bizleri şimdi bulunduğumuz yerlere gelmemizi sağladı, okumaktan başka çaremiz yoktu. Elde avuçta para yoktu lakin sımsıcak yürekli insanlar vardı o vakit. Sizi çok iyi anlıyorum sevgili arkadaşım,Yurdagül ablınızı da birgün bulursunuz inşallah. Kalemin daim, ilhamın baki olsun...
Çok duygulandım Naime Hanım. Yurdagül Hanımın o güzel yüreği inşaallah bu kirli dünyada körelmemiştir. Saygılar.
16 yaşında, hayatın henüz başında olan bir çocuk, gençten yaşından büyük davranış, zamanın birey yetiştirme öğretisinde paylaşımın kutsallığıydı. Ekonomik durumu uygun olan kişiler bile eskimeden ikinci ayakkabıyı almazdı. Henüz tüketim semptomlarına teslim olunmamış zamanlar…
Anadolu çocukları az artı-eksi ile yazdıklarınız koşullarda yaşadılar. İnsanlığın tüketmekte, dış giyimde olmadığını öğrendiler ve mutlu olmak için tüketmeyi değil, paylaşmayı seçtiler.
Hayatın içinden akıp gelen berrak dereden su içirdiniz Naime hanım. Keşke bu yazılar okunsa da bugün tıka pasa doldurulan dolaplar sorgulansa… Sevgiyle kutluyorum.
Kayıp aranıyor, Yurdagül Taştan
İnanın, beni ağlattınız, baştan
Gönlümüz yıkandı,süzülen yaştan
Bu olgunluk, geliyordu yaştan............ Fikret GÜRSOY
Kaleminize sağlık efendim.
Sayın Naime Hanım;
Öncelikle bu sadakate karşı duygulandım. Yurdagül ablayı siz bulmuşsunuz aslında yüreğinizde onu unutmayarak ve yaşatarak. Unutmamak, bulmak kadar değerlidir. Onun için atan bir yüreği hissetmiştir hep.
İşte hayatın gerçek yüzünü anlatan harika bir öykü. Eskiden insanlık bir başkaymış dedirten türden bizi azıcıkta kendimize getiren yönü ile muhteşemdi.
Bence sizde bunun gibi daha nice öyküler vardır. Bunları yazık birleştirip kitaplaştırmalı adınıza, anıların hatırına esere dönüşmeli diye düşünüyorum.
Çok güzeldi. Kutlarım. Saygılarımla.
Sevgili hocam beni yıllar öncesine götürdün geri getirdin.ta ki ivriz ögretmen okuluna o fakirlik dönem yaşantısına.. herkesin ayagında iskarpin benimse ugur ayakkabı bir çıkarsam çoraplar delik deşik otururken kimseye göstermeyecem diye ugraş ve çaba gösterdigim o günler.Hey gidi günler Allahıma çok şükürler olsun....sevgili hocam inşallah bunun devamı gelir düşüncesi içeride sizi kutluyorum...
Bu şiir ile ilgili 96 tane yorum bulunmakta