Hani insan çok değerli bir şeyini kaybeder, aklı onda kalır da dip köşe hep arar ya her yerde. İşte öyle bir şeydi benimkisi. Bir tutku olmuştu arayışım git gide sanki. Fakat eşya değildi ki gidip bir yenisini satın alsam, yerine koysam… Yıllardır arayışım bitmedi benim. Geçenlerde okulumuz mezunlarıyla İzmir’ de buluştuk. Bu öykümü onlarla paylaştım:
Zor yıllardı. Yokluktu, yoksulluktu. Toprak çoktu. Fındık, mısır tonlarca. Olsa neye yarar? Ürün para etmezdi ki… Hayvanımız da çoktu. Söylemesi ayıp; sağılan üç manda, dört inek… Yavruları hesaba katmayın. Fakat onların yağını, sütünü, peynirini kim pazara götürüp orada başını bekleyecekti? Köyümüzle şehrin arası yedi kilometreydi. Sadece haftada bir gün şehre inme şansımız olabilirdi.
İşte o yıllardı devlet parasız yatılı öğretmen okulu sınavlarını kazanışım. Karadenizli olmama rağmen devlet bizi Elazığ’ a yerleştirmişti. Çünkü Samsun henüz öğretime hazır değildi. Ağabeyim de Rize Yapı Sanat Okulunda okuyordu aynı koşullarda. Babam bir ay birimize, gelecek ay diğerimize harçlık gönderebilirdi. Ustaydı. Kış mevsiminde de Karadeniz ikliminde ev yapılmazdı ki… Ne yapsın garip? Altı çocuğa nasıl para yetiştirsindi? ...
Şubat tatili yaklaşmıştı. Babamdan para yerine sadece kısa bir mektup geldi;
Tamamını Oku
Naime hanım'cığım güzel yüreğinize yürek dolu sevgilerimle...eseriniz listemde.
Hayatımızda iz bırakan olaylar unutamadıklarımız Allah kimseyi yoklukla imtihan etmesin diyrlim sayin hocam saygılar
Can Dost, çok Kıymetli Meslektaşım, Şiir arkadaşım; bu anıyı okuyunca gözlerim dolu doluverdi. Kendimi zor tuttum.Acımasız olan Yaşayışımızın noksanlığıdır.Ellerinize ve yüreğinize sağlık. fazla yazamayacağım. Çünkü o yürekleri bulabilirmiyiz diye düşündüm... ZEVKLE okudum Usta kalemi kutluyorum. tam puan +ant.m tebrik ve teşekkür ederim selam sana.
15 yaşında gittiğim yatılı okulda ağlayarak geçirdiğim ilk geceyi hatırladım.Ve benzeri öykülerle zorluklarla dolu yatılı okul günlerini.. Umarım bulursun duygulandırdın ve aldın götürdün üstadem... Teşekkürler
Gerçekten o yıllar varlık içinde yokluk yaşayan bir nesildik. Elinde paran olsa bile, düşündüğüne ulaşamıyorduk. İmkansızlık, zorluğun kol gezdiği zamanlarda insanların gönlü çok zengindi. Kuru bir lokmasını ikiye hatta daha fazlaya bölüp, gönül almasını bilen güler yüzlü dost canlıları vardı. Şimdi de var ama o yıllardaki kadar fazla değil. Keşke Yurdagül Hoca'yı tanıyıp hemen yanına koşsaydım... Kalemine, gönlüne sağlık.
HAYAT BAZEN İNSANLARA ACIMASIZ DAVRANIR GİBİ GÖZÜKSE DE ASLINDA ÇOK BÜYÜK DEĞERLERİ BIRAKTIĞINI GÖREMEYİZ. BENCE İNANCINI YİTİRME. NEDEN DERSEN, ŞU AN BUNUN KİTABINI YAZIYORUM ROMAN HALİNDE BEN BİR 3 DİĞERİ 6 YASINDAYKEN AYRILMIŞ 2 KIZKARDEŞİN 72 YIL SAONRA BULUŞMALARINE VESİLE OLDUM. NEDEN Mİ ÇÜNKÜ BUNA İNANDIM. BİRGÜN SİZİNDE BULACAĞINIZDAN EMİNİM...
Anlamı,anlatımı etkileyici harika bir çalışma,
sizi ve değerli kaleminizi
can-ı gönülden kutluyorum,saygılar.
Herkesin bir Yurdagul ablaya ihtiyaci var.. Bazen kendi kanimizdan olanlar bize en uc kitalar kadar uzak olabiliyor.. Yuregi temiz, vicdan sahibi insanlarda nefesimiz kadar yakin.. Okurken oyle duygulandim ki anlatamam.. Umarim bulursunuz onu, bir de benim icin opersiniz.. Insallah!
arayan bulur... unutmamak, bir şekilde hatırlamak ve aramak dostluk adına güzel şeyler... paylaşım için teşekkürler naime öğretmenim
Parasız yatılı günlerimi hatırlayarak, olayı sanki ben yaşamışım gibi içim yanarak, yüreğim burkularak okudum :((((((((
Paylaşmak zorundamıydın Dost??? Erzurum' da kar alrtında su geçiren ayakkabılarımla montsuz, paltosuz gezdiğim anlar gözümün önünden bir film şeridi gibi geçiyor :(
Neyse en azından o anları yalnız benim yaşamadığımı anlamış oldum.
Sevgiyle kalın.
Bu şiir ile ilgili 96 tane yorum bulunmakta