Gök ağladı. Yer yarıldı. Yapraklar hışırdadı. Bulutlar dalgalandı. Güneş battı. Ay saklandı. Yıldızlar söndü.
Her şey onun farkındaydı, insanlar dışında.
Açtı ellerini, yalvarmaya başladı, karanlığa doğru.
‘Neden, Allah’ım? Hayatımda her şey yolundayken
Özenilecek bir yaşamım varken,
Ben neden bu kadar eksiğim, bu kadar güçsüzüm, bu kadar karayım?’
Çimenler birbirine karıştı esen sert rüzgarla.




Her kaybolmuşluğun sonunda bir yol gösteren vardır ;) şiirinizi okudum ????
Yansımasına baktı yanılsadı...
Beğendim
Tebrikler
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta