Kayıp Şiiri - İlk Damla

Gök ağladı. Yer yarıldı. Yapraklar hışırdadı. Bulutlar dalgalandı. Güneş battı. Ay saklandı. Yıldızlar söndü.
Her şey onun farkındaydı, insanlar dışında.
Açtı ellerini, yalvarmaya başladı, karanlığa doğru.
‘Neden, Allah’ım? Hayatımda her şey yolundayken
Özenilecek bir yaşamım varken,
Ben neden bu kadar eksiğim, bu kadar güçsüzüm, bu kadar karayım?’
Çimenler birbirine karıştı esen sert rüzgarla.
Ağlamak istiyordu fakat o kadar yorgundu ki
Affetmek istiyordu fakat o kadar öfkeliydi ki
Anlatmak istiyordu fakat o kadar çok hüsrana uğramıştı ki
Yapamadı.
Yaşayamadı, ayak uyduramadı.
Zannetti ki o üzülünce zaman duracak, insanlar onu dinlemek ve anlamak için vakit ayıracak.
Zannetti ki birileri için vazgeçilmez olabilecek.
Zannetti ki günün birinde güçlü olabilecek.
Zannetti ki bir zaman gelecek
Konuşacak, konuşacak ve insanlar ona hak verecek.
O, bu hayatı hep zannetti.
Hep de bu zannetmeler yüzünden kaybetti.