Kayıp Şiiri - Sema Çelik

Yetişmeyene merdiven dayandığı halde duran insanlar içerisindeyim,
Bana kalbini ver.
Avuçlarımda tutacağım,
Acele giden zamanın arasında seslendiğim kalbini ver,
Düşerken dibe, soluklanacağım ama asla tutamayacağım ellerini ver bana,
Tercüme edilmeyen öfkeler seyrilsin önüne
Özlemlerin dindiği adını koy ömrüme
Çarpacağım bir duvar emniyetinde gülüşünü ver bana,
Bana usul sessizliğini ver,

Bir kağıda sığar mı sevgi?
Ya da bir yürek kadar büyük olabilir mi bir kağıt?
Anlat dinliyorum, konuşmana gerek yok susarkende ben oluyorsun
Seni kendimden tanıyorum, gözlerinden de okuyabiliyorum ,
Kendimi soyacak kadar saf bir hırsız bükülür gövdemin kavisinden
Ve sensiz büyümenin mektep bacaları tüter yapraklarımın ilk sarsılmasında
O vakit yüreğime çarparsın sabrımın satırlarında...

Dillere dolanmış dikenli kelimeler
Hor kullanılmış gel diyen cümleler,
Gitmeyin üşürüm,
Bir çocuk öldü bu akşam
Yollarda kaybolan
yüreklerde gizlenen bir çocuk..
Yıkık kentler var konuşmaz bilirim
Cam kırıkları ve kırık dallar var
İncinen yüreğimin yaralarında
Senden kalan yıkıntılar arasında
O zaman ,vakit' ölüm' olur durağımda

Uysal yalnızlılar satılıyor,
Gülüşünle ödeyerek,
Düş satıcısına eşlik ediyorum.
Ama nafile
örselenen bir tebligat o sokak şiiri
Bulutu yüzüne çeviren…
Güzel cümlelerim yok size
Aynada gördüğünüz her şeyi gerçek sanan
kirpiklerinde sağanaklar başlayan
Şehir gözlü kızı beklerken,bir adım daha atamayan.
Güzel cümlelerim yok size.