Kayıp Şiiri - Emine Genç

Yaşamak; bir g/öze aldanış...
...bir sese titreyiş, bir yalana(!) öykünüş değil miydi?
Değil miydi, bizi tepeden tırnağa, varlığı ile yok ediş!

Hep böyle olmaz mı?
Bir kelime; cümleleri peşinden sürgün etmez mi?
Ve bir cümle bir ömre yetmez mi?

Ben bir Hasen kaybettim!

Keşke hayatlarımız şiir’ler kadar d/okunaklı olsaydı.

Yaşamak?
Derin bir sır, bilene çözülür.

İçimdeki ölüden bir yaşam çıkmaz..
Tıpkı dilimden sihirli sözcük çıkmadığı gibi..

Benden bi şiir olmaz

Unutuyordum hep, uyutuyordum işte../ nafile, nafile..

Kokunu unuttum, sesini unuttum ama sızın hep burada.

Ben bir Hasen kaybettim

Belkide şiir olmaktan hep korkmuşumdur, kimbilir.

Bazı yaralar iyileşemiyor çünkü üzeri hep açık.

/..İnsan kendi içinde çoğaldıkça, eksiliyor bildiği ne varsa../

Kendine acımayı ve
öfkelenmeyi bıraktığında, savaşın bitiyor.
İyileşiyorsun.

Kaybetmeyi öğrendiğin vakit, çözülüyor düğümler.
Hayat dahil, emanet bize tüm verilenler.

Yıllar geçiyor, lakin kırgınlıklar geçmiyor.

Hayat kısa.
Değdi mi?

İnsanoğlu; yükün büyüğünü kendine yüklüyor.
Terazinin bir kefesi hep yerde.
Mıhlanmış gibi yerinden kımıldamıyor.

Hayat; kocaman bir yanlış anlamadan ibaret.

Ben bir Hasen kaybettim.

Kendini ara, bul.
Gölgeler ardında iz bırakmaz!

Dilruba / Eylül artığı Bir Ekim 2021