Kayıp Şiiri - Muhammet Bahadır Çetin

tam kuyudan çıktım derken
aldanmışım
ipin değil, bir çayanmış uzanan
ciğerimde ortada kalmışlığın iniltileri
ve damarlarımda bir ceninin güçsüzlüğü
yürüyorum yılgın bir ormanda
bileklerimi içen dikenlere aldırmadan
kayalar çatlıyor, güller soluyor
gözlerime bakınca
ve o ağacı görüyorum
ne kadar yalnız ve asil!
düğümünü boğazımdan attım
şüphesiz hadsizce
umutlarımı bağladığım dilek ağacına
hızır geldi
çağırmamıştım halbuki
köklerinden tuttu, salladı ağacı
düştüm, parçalandı kemiklerim
yürümeye devam ettim
buldum ansızın kendimi avlunda
boğazım, patladı ciğerlerim
yine de açılmadı o kapı
çöktüm
dizlerimin üzerine
kanlı bir gözyaşı ıslattı toprağı
ayak sesleri yaklaşıyor içeriden
ve ben, bekliyorum
titriyorum.