Kayıp Şiiri - Behiç Sudi

Gidiyordu…
Upuzun bir yolda ilerliyordu…
Nereye gittiğini
Ne yaptığını
Ne olduğunu
Bilmiyordu…
ŞAŞKINDI.
ŞAŞIRMIŞTI.
Ağlamayı denedi, olmadı…
Gülmek istedi, beceremedi.

Yoksuldu…
Hayat yoksuluydu…
İnsan Yoksuluydu…

Durmak istedi bir an…
Durdu…
Durduğuna bir anlam veremedi sonra,
Tekrar yürüdü…
Yürümek sadece acısını azaltıyordu.
Acısı hep yüreğindeydi.
Endişeleri, düşünceleri hap aklındaydı…

Yürüdü, yürüdü, yürüdü…
Karanlıkta kaybolup gitti.

Kaybolan RUHuydu…