Kayıp Şiiri - Bekir Dalkıç

Bir çocuk kaybettim, bulan var mı?
Çocuğum, kayıp.
Kaybettim onu şuursuz kalabalıkların arasından.
Uğursuz bir gece yarısıydı.
Vitrinlerine bakarken şehrin, renkli ve de ışıltılı.
Biliyorum çok ayıp.
Çocuğum, kayıp.

Loş ışıklı, solgun koridorların.
Yeni söndürülmüş sigaraların sisinde.
İnim inim inleyişlerin gürültüsünde.
Bir gece yarısı.
Saatlerin saliselerini sayıklayıp.
Biliyorum çok ayıp.
Çocuğum, kayıp.

Köprü altlarında duydum sesini.
Çocuk esirgeme kurumlarından aldım havadisini.
En kuytu köşelerinde varoşların,
En siyah yanıkların küllerinden.
Hal bilmezlerin iri ve kirli ellerinden topladım elbiselerini.
Biliyorum çok ayıp.
Çocuğum, kayıp.

Bir çocuk kaybettim var mı bulan?
Sarıya çalıyordu saçları.
Kıpır kıpır, vıcır vıcır.
İçi içime sığmayordu
Bir yürek yangını bu, hiç soğumayan.
Cayır cayır, bağır çağır.
Erirken ruhumun derinliklerindeki buzullar.
İnceden inceden, ağır ağır.
Biliyorum çok ayıp.
Çocuğum, kayıp.

Bir çocuk kaybettim içimden.
Göğsünün kafesini yırta yırta çıktım içinden.
Yekpare serzenişleriyle miskin bir umursamazlık.
Çatlayan ar damarları, çirkef bir tutarsızlık.
Yılan gibi anadan doğma.
Bir sıçan kadar ezik, korkunç, değersiz.
Uçurumun dibine itildim, öyle bir dipsizdi ki içim, Bir o kadar da sahipsiz idim, sahipsiz.
Bir çocuk kayboldu, yıllar önce oldu.
Bir çocuk kayboldu evinin önünden.
Bir çocuk kayboldu, çok acı bir kayıp.