Kayıp Şiiri - Hülya Büyüköner Cansıla

sanma ki uzaktasın
elim ermese sesim duyulmasa da
o kadar bana yakınsın ki
hayaline yol alır düşlerimin yelkeni
kirpiğime asılı bir katrecik yaş gibisin
gözümden sakınırım seni

başımda esiyor
soğuk diyarların deli poyrazı
yüreğimde bitmez boran
ökseye düşmüş kuş gibiyim
kasırgalar sahilimi kuşattır
sevdan yüreğimin sol alt köşesini döver
boş ver gönlüm çekerim derdini
kurt dumanlı havayı sever

dur hele
dinle bir yol
sakinliğe ket vurma

ağu saçma yellerime
bu yürek sana esir iken
sevdama engel olur mu diken

bilirim fırtına öncesi sessizliyi
buda geçer aldırma

tufanlara inat
özde sukutla nikâhlıyım
ben beni bilirim
sende bil gül yüreklim

ey yar
anlamlı duygularla kar beni
bil ki hâla taptaze hatıralar

ben hâla o maviliğin içinde kayıp
hâla ellerin dolaşıyor tenimde
her gecem seninle başlıyor, günüm seninle işliyor
aşkın damarımda kanımda dolaşıyor

yıldızlar bir bir yanarken

ayın halesinde belirlenen siluetin
güneşin doğuşuna ramak
yok sayamıyorum

unutulmadın
sıcaklığın hala sinemde
gönül her cefana razı
ah! bir gel desen de
düşsem yıldızlar gibi sana gökten
uyusam göğsünde...
adını sayıklayıp...

asileşen kardelen misali yüreğim
açmaya hazır bozkırlarında
kavuşmaya gün sayıp...
yeter ki sonu vuslat olsun
ne özlemek günah
ne sevmek ayıp

uzaklarda arıyorum
oysa;
sen bende saklısın
ben sende kayıp...