Kayıp Şiiri - Zafer Dönmez

Ruhumuzdaki lekeler nasıl da gösteriyor kendini bu sisli havalarda.
Nasıl da defolu ilan ediyoruz kralın emirlerine uymayan kardeşlerimizi!
Nasıl da burun kıvırıyoruz imparatorun buyruğuna feda edemeyenlere özgürlüğünü
ve nasıl da ortak oluyoruz baronların günahlarına göz kırpmadan...
Nasıl da unutuyoruz öz varlığımızı, kendimizi, su gibi toprak gibi gerçeği!
Boyalı denizlere girip çıkmak, boyanmak hiç bizim olmamış renklerle
ve tercih etmek kralın vaatlerini bize ait ne varsa herşeye!
'Bu muydu vaad edilen cennet' diyeceğimiz güne dek kandırmak kendimizi amansızca.
Bu mu olmalıydı kaderimiz?
Yitirdiğimiz cennetten uzak, kürek çekerken yalan diyarlara,
bir küçük avuntudan bile yoksun buz fırtınasında.
Ne deniz feneri var artık ne de bir umut yeşerecek.
Sadece o bitmeyen yalanlar ve yitiğimiz kendimiz,
usulca giren düşlerimize,
sönmeye yüz tutmuş bir cılız mum gibi...