Kayıp Şiiri - Yaşar Saim Aslan

İşten dönüşümdü yorgun argın,
Geldim diyordum biraz kırgın.
Ne göreyim üç beş kişilik gurup,
Çevirmişler küçüğü kimi oturup.
Küçük ağlıyor, elleri gözü kadar,
Yumruğu sıkmış, yaşı sözü kadar.
Öyle derdi var ki kendini aşmış,
Çevirmişler korkmuş, şaşmış.
Korkuyor ufak hem titremekte
Biri mendille yaşını silmekte.
İrkilmez mi el kadar yavrucak
Her kafadan on ses cuk-cak…
Kimi “kuzum polis çağıralım,
Kimi “ minareden bağıralım”.
Olmazmış Müftülük yasak etmiş,
Kayıplar ilan edilmeyecekmiş.
Kimi “ yok mu ufacığı tanıyan? ”
Hele bakın etrafa var mı arayan?
Biri başında “küçük su ister misin?
Evini buluruz, bir şey yer misin? ”
Bak! bir iki kişi koşup gelmekte,
Belli bunlar ufaklığı gözlemekte…
Kim beklemedi çocuğun başında
Bu ne umursamazlık bu yaşında.
Kuzum çocuk böyle bakılır mı?
Hiç Sokakta yalnız bırakılır mı?
Hepinize yeter bu kayıp korkusu
Çocuk büyütmek zor iş doğrusu.