Kayıp Şiiri - Sadık Toraman

KAYIP

Çarpık kentleşmenin manzarasında,
Çamurlu bir mahallede oturuyordu.
Sekiz kardeşinin en büyüğü idi,
En çok çalışanıydı…
Hafta sonları hayallere dalardı
Kapının önündeki küçük bahçede.
Öylece etrafı seyreder, kim bilir neler düşlüyordu…
Gecekondu dedikodusundan uzak kalırdı hep.
En çok da o huyunu sevmiştim.
Sevmeye sevmiştim; ama bir türlü de açılamamıştım.
Ne de nankördü hayat…
Babası hastanede temizlikçiydi.
Şimdi amansız bir hastalığın pençesinde
Ölümü bekliyor.
Helal olsun! Delikanlı kızdı.
Bütün acılara göğüs geriyordu tek başına.
Bir gün iş çıkışı ona açılmaya karar verdim.
Yanından geçerken yüzüme bile bakmadan,
Nemli gözlerle çekip gitti.
Kardeşi bir kavgada bıçaklanmıştı.
Sonradan öğrendim, ne talihsiz kızmış be!
Bir sabah ezanıydı,
Yağmur çiseliyordu ufaktan,
Aydınlanmamıştı daha sokaklar,
Dışarı çıktığımda evlerini bomboş gördüm.
Taşınmıştılar gece herkesten habersiz...
Oysa asıl taşınan bendim kendi yüreğinden...
Sahipsiz bir kedi yavrusu gibi her yerde aradım onu.
Ne onu buldum; ne de kendimi...
Gözümün gördüğü sadece sigara izmaritleriydi.
Can düşmanım olmuştu İstanbul’un bütün sokakları...
Yalnızlığımı üstüme örtüp yatardım.
Dokuz yıl geçmişti aradan,
Ben hala onu kaybettiğim yerde bekliyorum...
Gözlerim görmüyor hayat kör artık!

www.sadiktoraman.com