Kayıp Şiiri - Erdem Özdemir

Yine sert bir rüzgâra tutuldum üşüyorum
Yokluğun en şiddetli depremlerle geliyor
Kapatma gözlerini boşluğa düşüyorum
Bir adam karanlığa kapılmış kayboluyor

Tanıdın mı bildin mi bu biçare adamı
Kan çanağı gözleri sana yabancı değil
Varlığın gün gibi aydınlatırken odamı
Şimdiki bu karanlık çekilir sancı değil

Yaşamak sevilmekti sevmekti doludizgin
Ölümse hiç biz zaman kanmadığımız yalan
Sevda tek merhem idi, yaralarsa en azgın
Şimdi buruk bir anı düşlerimizde kalan

Ve tarifsiz acılar işgalinde yüreğim
Mutluluksa aşılmaz duvarlar arkasında
Düş te olsa bir gece apansız gel göreyim
Bekliyorum kapkara sevdalar ortasında

(Kasım 2004 Konya)