Kayınvalidem - 6 / anı Şiiri - Kâmuran Esen

Kayınvalidem bir sabah kahvaltıya geldi. Zaten hemen bitişiğimizde oturuyor. Yemeklerimizi genellikle birlikte yiyoruz. Her zamanki gibi, ağrıyan bacaklarından sızlandı önce. Sonra da kulaklarının pek duymadığından, gece sık sık tuvalete gittiğinden. Ben de aylardır ayak ağrılarımdan şikâyetçiyim. Öyle az – buz değil, bazı geceler uyuyamıyorum ağrıdan. Kaçtır doktora gidiyorum, bir teşhis konulamadı.Tüm tetkikler mükemmel(miş) . Herşey normal(miş) . İyi de, bu ağrılar ne? Salamon gibi öbür dünyaya sapasağlam gideceğim nerdeyse. Canım burnumda sizin anlayacağınız. Ama dinleyen kim! Bana,”Ağrıların nasıl oldu? ” diyen yok.
Derken, kayınvalidem;

- “Ahhhhh Kemraan! Dün aşamdan sonra gapıya gidip gelmekten helâk oldum. Aç gapı gapa gapı, aç gapı - gapa gapı. On yo (sefer) , onbeş yo gapıya gittim,” diye sızlandı.
Demek ki çok gelen giden oldu diye düşündüm.Ve sordum:

- “ Kimler geldi o kadar? ”

- “ Hiç kimse,” diye yanıtladı.

- “ Eeeee! O zaman niye kapıya gidip geldiniz defalarca? ” diye sordum.....Aldığım yanıt şuydu:

- “ Kulaklarım pek duymeyo ya; belki gapıda biri vadır, zili çalıyordur da ben duymeyomdur diye durup durup kapıya baktım. Bacaklam duravadı(yoruldu) ”