Sıcak bir yaz günüydü.Arabamız, Ankara’daki bir nikâha yetişmek için, adeta bizi uçuruyordu.Direksiyonda eşim, eşimin yanında kızım oturuyordu. Arkada da kayınvalidemle ben.
Virajlarda araba savruluyor, zaman zaman kayınvalidemle ben, birbirimizin üzerine devriliyorduk. Bir ara kızımın, babasını daha yavaş gitmesi konusunda, ses tonunu yükselterek uyardığını duydum. Adeta azarlıyordu babasını. Kayınvalidem, kızıma söylenmeye başladı:
- “Sus! Çemkirip durma. Babalara karşı gelinmez.Hem ayıp, hem günah.”
Kızım da, arabanın hız göstergesini işaret ederek:
- “Ama babanne, 250’yle gidiyor,” dedi.
Kayınvalidem bana eğilerek ve usulca:
-“250 çok mu? Kaçla gitmesi lâzım? ” diye sordu. Ben de kendisine, onun anlayabileceği şekilde izah ettim.
Bir müddet sonra, iniş aşağı bir yola girince arabamız daha da hızlandı. Uçar gibi gidiyoruz. Bu kez eşime kızma sırası kayınvalideme geldi.Eşime şöyle dedi:
-“Aaaaaa! Acık yavaş. Hadi 250’ye bi şey demedim. Emme (ama) bu sefer 600 oldu menemme(galiba) .
Kayıt Tarihi : 14.6.2004 10:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
(is molalarimda ilac gibi geliyor yazilarin) sevgili Kamuran.......ve bilgine.. (menemme) sozcugu Hicazda, eski Mekkeliler kullanirdi....Babaannem halen kullanir, (Turk olmadigi halde), ama galiba orada yasayan eski Turklerden kalma bir terim.:-))........ DEVAMMMMMMMMM.....
Günaydın ve sevgiler:)))))
Gaye Çoğal
TÜM YORUMLAR (6)