Kayıkhane Rıhtımı Şiiri - Arda Ege Ünler

yıldızların en küçüğünde
didik didik yârini arar.
rıhtımda görüldüğünde
rujlu cıgarasını sarar.

balık ekmek kokusu,
sahili sarar durur;
aşkının konçertosu,
turnaları susturur.

seyhan’ın yakamozu,
kalbinden dem vurur.
güzelliğinin bir dozu,
yakar, kalbi kavurur!

ufukta umutların silüeti,
içlerinden ayırır kelebeğini;
duyguları olurken gurbeti
tüketir cıgarasının ipeğini...

rujun kokusu yadigâr,
unutmaz ölene değin!
ırağa götürür rüzgâr,
veda busesini çiçeğin...

bir kayık yanaşır yanına,
içinden bir ses: "gel gidelim!"
bir umut karışır kara kanına,
karşılık verir: "elinde elim!"

rüyasından uyanır garip,
seyhan’ın tam ortasında..
hayallerinden muzdarip
yâri yoktur kollarında..

seyhan’ın acı dolu dalgası,
kayığı batırıncaya akar!
batınca da sönmez cıgarası,
garibi boğuncaya yakar!

dalgaların sönmesiyle
kavuşur gece sabaha:
garip hâlâ ölmediyse
itirazı var allah’a:

“ey yücelerin yücesi,
neden feza bembeyaz?
mahkûmların son gecesi
yanar mıydı alaz alaz!”

“ey gariplerin garibi,
neden kanın kapkara?
ey gariplerin en garibi!
önce bunu sorgula!..”

(ne garibin ne de şairin
buna mecali dâhi kalmadı
ne yaşamanın ne de ölmenin
bir tanecik anlamı kalmadı)

yıldızların çökmesiyle
hayalleri son bulur;
turnaların göçmesiyle
konçertosu susulur...