gökten yağmur yağıyordu
yer-gök uğulduyordu, sen çok uzaktaydın
gökten yağmur yağıyordu
tüm ülke ağlıyordu, sen yoktun, ben yaşıyordum
gökten yağmur yağıyordu
acılar bulut bulut kanıyordu, ölüm yaramda tuzdu
I.
ey! dinleyin, beni, ey
ah! sokağın, ellerin, zamanın aşkına
bir yol tanıyın ona da
biliyor çünkü, o, gerçeği, O, biliyor
sloganını yüklenmiş ellerine sokağa cüret ediyor
Her şehirde sen varsın Sokaklar ve meydanlar Tutkular Ve çığlıksız bir zamanın Aşkı dağlayan ayazı Seninle birlikte var Bu şehir depreminle var Depreminle sars bu şehri Bir gülüşle bin kez yık Başkaca kurulmaz bu aşk Birimi bin parçaya Bölünce Kurulur bu aşk
Her sokağından geç bu şehrin Grev yangını meydanlarımdan geç Gel, sars ve yık beni Bu yürek depreminle var Bu yürekte deprem var
Her şiirde sen varsın Tenimde asude bir sıyrık var Çığlığa dönüşmeye muhtaç Bir dize var
Bunca kanayışı bundan şiirin Çıkmaz sokakları şiirin Yine ürkütür beni Ve meydanlar Sarsıyor tenimi Nice zaman gizlisindeydin şiirin Sessiz çığlığıydın belki İç kanaması bu yüzden şiirin Kendine kanardı Ağlayışı kendinde kalırdı Ve bunca zaman bu yüzden İkimizin yerine okuyorum Tüm şiirleri Bunca kanayışım bundan şiire
hayallerde kalan kadın
su başında su da suretini gören kadın, gördüklerine dokunamayan,
dokunduklarını ne kadar bilebilen:
aynı yere dokunduğumuzu bilebilen benim,
sırrı olan çünkü birbaşıma bendim.
Kaçamak yaşadım sokak aralarında, yıllarca
Uzun anlarca, güneylere baktım
Baktım, ve bakmak, terketmekti aslında
Bilcümle mevsimler düşman oldu bana
Kendini terkedebilir miydi insan, aradım,
Aralarda hep terkedilendim, inanın
ellerime mil çektim, tüm bir gece
seyreyledim
güneşin doğusunda bir tutkuyu,
ağır aksak adımlarla kendime verdim.
kendimde miyim, gelmeli miyim?
tenine yandığımın aşkına,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!