Kaygısız Şiiri - Sıla Nur Köken

Ne güzel bir ağaçtım ben
hatırlar mısın

dünyayı saran kollarım vardı
yer gök kuş böcek insan ayırmadan
öyle çoktu sevgi içimde
kaygısız
sorgusuz

rüzgara ram olurdum gün olur
ne yana dilerse o yana eğilirdim
aslıma döneceğimi bilip gücümden
gün olur direnirdim en yaman fırtınalara
öyle çoktu inadım gayretim

gün doğdu gece karardı
bir kez daha
bir kez daha
yoruldum sonunda
yapraklarımı yitirdim bir bir
çıplak kaldı kollarım
bedenim üşüdü önce
ruhum soğudu ardından
umutsuz

Değil fırtına
en küçük bir esinti kırıyor artık
güçsüz dallarımı...
gün gece farketmiyor
gözlerim kapalı

Vakit çok geç artık belki
ama
sarılmayı özledim ben
kaygısız sevebilmeyi
yeniden...

(7 Temmuz 2005)