Kaygı Şiiri - Fikriye Demir

Yitirme,
Ne olur yitirme çocukluğunun nar fidanını,
Hüznünü, mutluluğunu gençliğinin,
Geçmiş baharların nevruzlarını,
Ve, üzerlerindeki şebnemi, ki,
Tıpkı Rodrigoyla birlikte kopup gelen gözyaşların kadar saf ve yalın,
Yitirme sakın,
Bahara günaydın diyen yaşlı çınarı gördüğün ilk sabahı,
Ve, bir yaz yağmuru sonrası buğulanan toprağın kokusunu,
Yitirme,
Deniz kıyısında taşlar sert, keskin,
Rüzgâr acımasızca çarpıyor yüzüne yaşamın gerçekliğini,
Ama gözlerin, görebiliyor hâlâ,
Bak denizin turkuaz mavisine,
Yitirme,
Gün olur, rüzgâr sakinleşir,
Tozlu bir dinginlik kalır geriye,
Dinginliğin tadını yitirme,
Ömür,
Sürekli bir devinimin girdabında,
Her ne kadar doğayla savaş içindeysek de, ta başından beri,
Ondanız biz aslında,
İnsanız işte, hatırla,
Ve ne olur, ne olur yitirme kendini,
Üretkenliğini, tutarlılığını ve sevgini,
Yitirme...

(İstanbul-23.06.2013)