Kaygan kuyu Şiiri - Omer Kuzey Bulbul

uzandı yanıma kırmızı rujlu kadın
dudakalarından öpsem
her yerim kızaracak
çıkardım üstündekileri
tenin kor olmuş
dokundukca yandın
sırtından öptüm
öptükce sen kızardın

ellerim geziniyor teninde
dokunuyorum
en saklına
ben dokundukca bir yangın
sarıyor
sen yanıyorsun ben yanıyorum

dudaklarından başlasam
insem dağlarına doğru
tepelerde eser mi o sert rüzgarlar
alıp götürür mü tepelerinin rüzgarı
şehvet ve arzuyla

tepelerinden indim ovalarına
bir çukur
dibi olan bir çukur
çukurun az aşağısı
ıslak dipsiz kuyu
istenen
arzulanan yangına dönmüş
bir bakmışsın alev almış
bir bakmışım sönmüş
öpücükler konduyorum
bir baktım kadınımın
nevri dönmüş

istiyor mu beni kuyular
girsem kuyuna
sırılsıklam mı olurum
belki kaygan
ayağımı basıp
ya çıkamazsam
bu kaygan kuyudan
aşk ile meşk arasında kayıp
ya vazgecemezsem
ya o vazgecemezse