Kayboluşun sevgilisi

Kayboluşun sevgilisi

Düşe kalka yürüyorum
Tökezleyen benmişim sevgili
Diliyorum seni bulmayı
Didik didik ediyorum her yeri
Mağaraları çağlayan dereleri
Kanyonları
İki adımda bir
Duyuyorum gaipten bir ses
Sesler duyuyorum bana sanki sesleniyor sesin

Aliiim

Bilye gibisin bir civanın içinde
Avuca ele sığmaz
Kayboluşun sevgilisi
Evren gittikçe daha büyüyor
Şeytan gülüşlü biri
Biri gülüyor

sen değildin değilsin sen bilirim
Öyle naifsin ki
Sen dokunamazsın yaralara
Senin de ne çok kapanmayan yaran var çünkü
Nerdeeesin diyorum ben de
Buradayım görmüyor musun beni
Rüzgarın kanatlarında
Seyehatteyim
İn aşağıya yeter üzme beni

Üzme beni
Üzme beni

Dilaraaa
Yeteer yeter pes ettim yeter
Dön geri özledim seni
Çık gel artık çık da gel
Karlar eridi
Her yer bahar
Çemenler yeşerdi
Güvendiğin dağlara kar mı yağdı ki

Yüksel Nimet Apel
22/Aralık/2014/Pazartesi/Ankara