Kayboluş Şiiri - Erhan Katı

Kendimi kenidimle buldum,
Yıllarca yalnızlık mahkumu oldum.
Tam kurtuldum, buldum derken,
Kabus gibi düşlerime doldun.

Arkana dönmeden yürü yollarda,
Çünkü sadece gölgen kalacak.
Bu gidişle beyhude dünyada,
Hiç sevenin olmayacak! ...

Herkes yolunu çizmek ister,
Bir tutam kağıt ve bir kalem.
Hayat acımasız ne kalem biter,
Nede pulsuz yazılan mektuplar...

Yinede bu dünyada yaşanmaz,
Yeni eşi bulunmaz umutlar arar.
Ama bulunan hep kaybolana sitem,
Hayat acı veya tatlı bir kederle geçer.

Adı, umutsuzluk içinde kaybolan seneler,
Soyadı, karamsar geçen düşünceler.
Ders almasını bilmez yorgun seneler,
Aradıkça kalbinde açan dikenler.

Bulunamayan sevigiler değildir,
Kaybolan aşkların yanında.
Kurumuş kökler kalır,
Yanan fidanların yanında.

25.07.2003 Perş