Kayboluş Şiiri - Melih Dere

Işıklar sönünce,
Tüm şehir mahkum kederime.
Acıyı bakarsan anlarsın gözlerime,
Çare yok bu derdime,
Kalmışken kendi kendime.

Zihnimin labirentlerinde kaybolur düşüncelerim,
Mutluluk göklerin tepesinde, ulaşılmaz bir düş benim için.
Bilemem ne zaman bitecek bu sefaletim,
Lakin kaybetmem asla samimiyeti,

Artık bir hayalim kalmadı, yelkenlerim suya indi,
Ateş düştü içime, sönmeyen bir yangın yeri,
Saatlerin farkı kayboldu, zaman bile bir yabancı şimdi.

Hüzün matemi kaybolmuş,
Suskun dudaklarımda son bulmuş.
Aklımı kurcalar durur yıllardır var oluş,
Oysa mühim olan kayboluş, bu anlamsız yükten kurtuluş.