Kayboluş Şiiri - Ahmet Hamdi Ceylan

En sevdiğim renk diye bir şey yok ama ısrar edersen beyazla gömüleceğim..
Benim diye bir şey yok, kalbimin attığı beden bile kiralıksa neyin benim olduğunu savuna bilirim bilemem..
Ben, ben diye övünemem, büyük şeyler atlattık dediyimiz şeyler zamana karıştıkça küçüldü hep..
Birisi için yaşaya bilirim, ama kimse için ölemem..
Kusursuzluğu öğrenmek için işlediğim kusurlarım kadar güçlüyümdür en fazla..
Hep özlüyorum, nasıl olduğunu bile bilmediğim huzuru..
Ne garip insan olmak..
Unutmazsak yaşayamayız..
Alışmazsak, uygunlaşmazsak, çalışmazsak, savaşmazsak..
Dünya katliam ocağı olsa, ekmeği yarım kalıncaya kadar susar insan..
Bana sorarsan insan olmayı hiç beğenmedim ama iştende çıkamam..
Yaşıyoruz, gerçi pekte yaşıyoruzmu bilmiyorum ama hayattayız.. Düm düz ölüme doğru bir yol işte.. Aslının tasviri insan hayatı değil, bizimki yaratıcıyla aramızdaki formalite bir insanlık galiba...