Kayboluş Şiiri - Ruh Hastası Bülent Ceylan

Kaybolmuşlugun son durağıdır gökyüzü
Bakar bakar sayarsın yıldızları dün saydıgından eksik olan varmı diye
Her yıldızda bir mektup bir şiir vardır
Sevgiliye özlem hasret vardır
Ama bir yıldız vardır o seni anlatır bir tek o içindeki yangını anlar

Bir karıncayı bile incitemem ben diyenler
Yokluklarıyla neşter vurdular sol yanıma
Ağlasam geçecekti belki içimdeki acılar
Ama susmayı tercih ettim hep susarak zehiri içime akıttım
Keşke hiç olmasaydım bunca acı çektiren sevdaların içinde diye düşündüm hep

O yüzdende keşkeleri hiç sevmedim
Yanılgılarımı yüzüme vuruyorlar çünkü keşkelerim
Doğru bildiğim gibi yaşadım hep
Yanıldım defalarca ölmek istedim ama
Nedense ölmedim ölemedim işte

Özlemek
Yaşarken kıymetini bilmedigin zamana benzer
Yaşadıgında umursamaz
Son nefesinde keşke dersin

Özlemek kıymetini bilmedigin akıp giden zamanın insandan aldığı intikamıdır belkide kimbilir
Yalnızlık aslında çok tehlikelidir bir süre sonra bağımlılık yapar
Çünkü insan yalnız kalıp o huzuru yaşayınca
Üstüne birde ömrün sonuna kadar sevdigi hayal ettigi biriye yalnızlıgı paylaşıyorsa
Bir daha yeryüzündeki yaratıklarla uğraşmak istemiyor
İnsan sevdigine bir kere geç kaldıgında
Ve bir daha hiç kimseye erkenden gitmek için acele etmiyor

Her yazılan şiir degildir aslında
Yaşanmışlıklar vardır her satırında
Her bir cümlesi kalp kırıklıkları doludur
Her dörtlükte özlem vardır aşk vardır

Mesela insan her gün gördügü düşü sevebilirmi
Şiir öyledir işte her gün aynı rüyayı görürsün
Aynı resme bakarsın o resimdeki gülümsemeyle düşler alemine dalarsın
Sen onu özlersin o senin varlıgını bile görmezden gelir

Ben ve benim gibiler o düşü her gün görürler
Sanki düşü gerçekmiş gibi
Sanki bir gün düşü gerek olacakmış gibi
BÜLENT CEYLAN