Kayboluş Şiiri - Hayrul Şen

Ahşap evlerde gece yarılarında
Gaz lambasının gölgesi,
Duvarlarda dalgalanırken
Ağızdan ağıza gelmiş
Bir hikâye duyarsın
Meraklı gözlerle seyrederken
Birden mevsimler hızlanır
Yıllar seyrederken
Mevsimden mevsime girer benliğin
Kendi içinde kaybolmuş
Bir "sen" hatırlarsın

Kemik ve ruh doğrulur gölgelerde
Hayvan postunda kılınan namazdan
Şarkılar söylenirken caddelerde
Bir ses duyarsın eski sazdan
Kendinden bir başka kendine dönersin
Bir başka kapıya gidersin
Yürüdüğün çıkmazdan

Hiçliktir
Sendeki tek varlık arta kalan
Düşünceler bağlanır düşüncelerle
Bir mahpus yaparsın kendi içinde
Dört duvarı aynalardan

Sen bağlar ve çözersin zincirlerini
Yoruldukça içindeki bin bir kavgadan
Herkes başka bir adam ararken sende
Sen kendini saklarsın arayanlardan
Geçmişinden kaçarken rastlarsın
Bir aynada yabancı bir adama
Kim yaşadı, kim yaşayacak ve kim ölecek
Senin içinde bilmezsin
Bir hikâyen olacak
Kendi içinde yaşattığın
Yabancılardan

Bir kayboluş hikâyesi yaşarsın
Kendi içinde
Kendini arayan bir adam
Kıyıya cesetler vurur dalgalardan
Çevirir yüzünü bakarsın "sen"
Her gün bir kayboluş yaşarsın
Her neredeysen!