Kaybolsaydım Şiiri - Meryem Keskin

Siyah tülden bir duvak örtüldü,
Gecenin yüzüne.
Yıldızlar teker teker kayboluyor,
Gökyüzünden.
Mehtabın büyüsüne kapılmış,
Bir kemancının hüzzam bestesi.
Kirpiklerim, kavuşmamak için,
Direniyor adeta.
Gecemi bana düşman,
Yoksa ben miyim, yaşadığına bin pişman,
Bilmiyorum!

Sen gecelerin şairi,
Ben yalnızlığın şairesi.
Çal kemancı durma çal,
Bu benim ömrümün son gecesi.
Kendimi bu kadar ihmal ettiğim için,
Sen affet beni yücenin en yücesi.
Dokunamadığım,
Umutları sıraladım ufkuma.
Hayalini sararken kırıldı kollarım.
Duramam artık, yolcu yolunda gerek!

Belkilerle süslenmiş, umut kırıntılarını,
Doldurdum koynuma.
Keşkeleri, büyümekten korkan,
Çocukluğuma bıraktım.
Geceyi çok iyi biliyordum da,
Gecenin mavisi ne demek bilen var mı?
Kızıl kurşuni renkler,
Günün hangi saatine aitti?
Hiç değilse gözlerimi yeşil örtseydi,
Olmazmıydı?

Rengarenk kanatlarını takmış,
Kısacık ömrünü tüketmek için çırpınıyor.
Masum, kırılgan bir kelebek.
Hüzün sarısını sarmış,
Papatya, beyaz kanatlarıyla.
Kim bilir, kimler gelip koparacak,
Basit hevesler uğruna.
Kirli dudaklarda harcanan,
Sevda sözleri.
Pişmanlıklar hayal kırıklıkları!

Kuşlar yine özgür,
Çiçekler gülümsüyor güneşe.
Dünya aynı dünya.
Bitiyor işte kabusların kırıntısı,
Bu garip hülya.
Tüm renkler bir yana,
Bir tutam pembe dokunsaydı yanaklarıma.
Mavilerde kaybolsaydım keşke.
Mavilerde!

……Meryem Keskin…..
……04.09.2024………