Kaybolmuş Yarınlar Şiiri - Savaş Barha

Uyu, uyan.
Uyu, uyan.

Gece uyu,
gün doğmadan uyan.

Dün, dünden öncesi;
bugün, sanki dün gibi.

Zaman geçiyor geçmesine lakin;
anılar zamana inat unutulmuyor.

Hatırlanınca gözyaşı döktüren anılar,
acılara karışıp zamanın vitrininde kalakalıyor.

Gözlerimi yumunca gözlerinin güzelliğini,
yalnız kalınca sesinin büyüsünü anıyorum.

O veda gününden beri
sokaklar acayip sessiz.

Elimi bıraktığın günden beri
avuç içim kurak iklimler gibi.

Tel örgüye takıldı ruhum.
Kanadı kalbim, kanadı göğsüm.

Papatyalar büyüttüm, soldu.
Mavilikler yeşerttim, kurudu.

Şiir şiir seni yaşadım,
cümle cümle ağladım.

Düzenler bozdum.
Yasaklar çiğnedim.
Mavzerler patlattım.
Sıcak namlular büktüm.
İhtilallerle saltanatlar yıktım.
Cellat oldum kendimi astım.

Sana kavuşmayınca
bin bir suça bulaştım,
günah işledim, canıma kıydım.

Öldüm ve dirildim.
Yeni bedenimle yine seni sevdim.

Öldüğümden beri
değişmiş her şey.

Kuşlar kayıp.
Çocuklar kayıp.
Papatyalar kayıp.
Gökkuşağı gözlerin kayıp.
Vişne renkli akşamüstleri kayıp.
Bulutlara diktiğim merdiven kayıp.

Kim çaldı güneşi,
kim?

Güneşim kayıp.
Yıldızım kayıp.
Semam kayıp.

Parmak uçlarımda
sakladığım kelebekler kayıp.

Dokunduğum kalpler aşkına!
Umudum nerede, umudum kayıp?