Kaybolmuş Duygularıma Üzülüyorum

Kaybolmuş duygularıma üzülüyorum,
Üzülüyorum kibirli bir şekilde ,
Sanki kaybolmasını isteyen ben değilmişimcesine,
Keşke kaybolmasaydı diyorum ellerimde.
Zihnimde dönüp duran çok fazla anı var
Ve anlamlı gelmiyorlar eskisi kadar
En çok içimi yakan ise, suçlu benim
Zihnimin kayalıklarına vuruyor hatıradan dalgalar
Hayat artık anlamsız , eskisinden de çok
Hatırladıkça tebesüm ettiren anlar yok
Üzülmem absürt; gülmem, ağlamam...
Ve bu absürt saplıyor kalbimin tam ona ayrılmış yerine gözyaşlarından bir ok
Ama güldüm, onun yanında hep gülüyorum
Elimdekileri kaybederken;
O, hayatımı darmadağan ederken, gülüyorum
Çünkü elden sadece gülmek geliyor artık
Kaybolmuş duygularıma üzülüyorum.