Kaybolmuş Cennet Treni Şiiri - Olgu Gürdal

Ağırdan aldım işleri bugün,
Bir ben değildim acele etmeyen.
Bulutlar bir başka öpmeye çalıştılar boşluğu.
Şimşek seslerinin aksi yansıdı
Çimen yeşili gözlerine.
Onlar konuştukça büyüdüm ben
Yoğrulmamış, acemi sevgilere
Ve böyle anlarda ihtiyaç duydum,
Huzur veren mahur bestelere.

Elimde, yitirdiğim değerlerle
Kaybolmuş Cennet Treni’ne bindim.
İlk kompartımanda umut elçisinden
Bir parça borç alıp
Lokomotif düdüğüyle savurdum gökyüzüne.
Sevinçlerimi ve hüzünlerimi de…
Dumanımın isli olduğuna bakma.
İçimdeki Kaybolmuş Cennet’in kimyasıdır bu.
Sana getirmeyi başarabildiğim dünlerim,
Verip de tutamadığım sözlerim,
Durup dururken yaşaran gözlerimle geliyorum.
Duracağım yer belli olmasa da
Umut çantam yanımda.

Hangi şehirde beklersen bekle,
Gelirim.
Çünkü ben, kaybettiği değerlerle sarhoş,
Amaçsız, başıboş bir yolcuyum.
Nerede olursan ol, gelirim.
Hatalarımla, günahlarımla
Senin eserinim.