Kaybolmuş Bir Şehir Gibi

Gecenin paslı kilidini kıran saatlerde,
Bir şarkı tutturur kalbin sessizliğe,
Her nota kaybolmuş bir şehrin yankısı,
Bir eski hanın gözlerinde yitmiş harita.

Bir köşe başında bekler ruhum,
Ne sabaha varır ne geceye,
Ne Leyla’nın eli değmiş ne de Mecnun’un soluğu,
Bir rüyanın kırık camlarına çarpar gözlerim.

Ben ki bir yıldızdan kopup gelen yolcuyum,
Varlıkla yokluk arasında kaybolmuş iz,
Bir umut ağacı dikmişim çorak topraklara,
Köklerim çırpınır suya kavuşmak için.

Ey yitik denizlerin ölü dalgaları,
Bir masal mıdır bu, yoksa geceden arta kalan?
Yorgun sokak lambalarının titrek ışığına,
Gömülmüş gölgelerde ararım kaybolan.

Bir yarın inşasında unuttum dünü,
Yürüdüm yalınayak sokaklarında Urfa’nın,
Ne destanlarda anlatılmış bir kahramanım,
Ne de aşk şiirlerinin arka sokaklarıyım.

Sevdanın tuzunu serpmişler yarama,
Bir hasretle dağlanmış dilimin her köşesi,
Geceye kök salan yalnız ağaçlar gibiyim,
Rüzgarın ürpertisinde titreşen yaprak.

Öylece kaldı elimde paslı bir anı,
Çekip gitmiş çocukluk o uzak mahalleden,
Ne sokaklarda oyun, ne avluda ninni,
Bir yalnızlık türküsü düştü gözlerime.

Bıraktım zamanı, bıraktım kavgayı,
Bir çay bardağında dolanır ruhum,
Bütün şehirler içimde,
Bütün sokaklar ve unutulmuş isyanlar.

Kahverengi defterlerde saklı anılar,
Sayfaları karıştırırken hüzün dökülür,
Bir eski yağmur kokusu kalmış üstümüzde,
Dalıp gideriz bir yaprak gibi sonbahara.

Ey zamanın paslı çarkları,
Ne sen durursun ne ben bir adım ileri,
Bir aşkın gölgesinde kalmışız belki de,
Bir rüyanın kanatlarıdır bizi sarıp sarmalayan.

Şimdi neredeyse unutulmuş bütün düşler,
Bir gemi kalkar gider hayallerden,
Bir yağmura bırakırım gözlerimi,
Sırılsıklam bir yalnızlığa dokunur ellerim.

Bu şehir, bu sokaklar, bu yarım kalan cümleler,
Hep bir yarına saklanmış umut,
Bir gün belki buluruz kaybolan parçalarımızı,
Bir gece, bir şiir, bir nefes kadar yakın.