Kaybolmuş Baharlar -2 Şiiri - İrfan Kara ...

Pespaye bir ömrün yorgun çocuklarından biriydim ki naçar
Külden bulut yağmurları üzerimde lekeler cevapsız kaldı
İşkilli sıfatlarla garip insanlar durmaksızın şikayete gelirdi
Yoksun beden ne yapsın her biri memnun edilmeli derken
Duyan tüm sefiller gündüzümü bulamasa rüyalarıma gelirdi

Bir bahar beklerken gözler kanlanır şafaklar hürmetine
Aşka dair ne varsa veyahut ne kadar bulanmışsa sevdalar
Bir o kadar sevgililer sanki pek mühimmiş gibi gelirdi
Karanfil taşıyan dudaklarında rengini kaybetmiş hislerle
Dünden bugünden ve yarından korkunç yaralı kadınlar gelirdi

Kaybolmuş baharlar şimdi artık zavallı hikayeler kadardır
Nerde mekan nerde zaman nerde hülyalar avutan günler nerde
Kaygısız saatlerde cümle hatırat tiktaklarla topyekun gelirdi
Kimi sarhoş kimi berduş kimi kendinden bihaber kılıklar
Sanki birer dostmuş gibi kâh gerçeğe kâh hayale gelirdi

Muhakkak teklifsiz bir yaşamanın bedelini öderdi gönül
Uzun meyhane gecelerine rakip aşklar dolaşırdı kadehlerde
Artık ne ölçüde tövbekâr kendinden meçhul ahbaplar gelirdi
Öte yandan cılız seslenişleriyle maneviyatım sarsılırdı da
Bütün melekler bütün şeytanlar karışmış ruha figanlarla gelirdi

Neyzen’le müttefik neyde ve meyde Nedim’e yarenlik eden
Hem Fuzuli meşrepli hem de Galip’le dergahlarda çileler güden
Nostalji mekanından nice ehl-i hüner usulen meclisimize gelirdi
Ve hemdem olup huzurunda el bağlayanlar yaratanın saf saf
Mana okyanusundan payımıza gelse gelse bir damla gelirdi

Kasım 2008