Kaybolmak (d.) Şiiri - Usame Balıkcı

Sessiz ve bîhaber geçiyorsun şehirlerden.
Yollarda ve şehirlerde yaşananan acı ve kederden habersiz olmanın
esrik suskunluğu.
Bilmemek insana umut vermiyor belki ama yeise de düşürmüyor. Kimi zaman mutluluklar inşa ediliyor bilinmezliğe.
Insan var olma mücâdelesinde yarınların ümitlerine sarılır. Ümitsiz kaldığı zamanlarda da geçmişine.
 Refâkat eden bir anlamdan yoksun geçen zamanlar ne acıdır.
Unutuyor insan acıyan bir varlık olduğunu.
Tuhaftır, en derin hakiketler de hep en büyük acılarda gizli.
Acıdıkça ve acıdığın kadar yaklaşıyorsun hakikate.
Yine de hayata tutunmak ve uzaklaşmak istiyorsun. Nereye gittiğini bilmeden yürümek ve bilinmezliğin esrik suskunluğunda kaybolmak.
Yürü ve kaybet kendini.
Kendini bulmak için önce kaybolmalısın.