Kaybolmak Şiiri - Zuhal Aksulu

İnsan nereye gideceğini bilirken kaybolmuş olur mu?
Biliyordum nereye gideceğimi.. ne yapacağımı...
Düştüm yollara.. adım adım geçtim ter kokan, çöp kokan, hayat kokan, insan kokan sokaklardan... Her adımda yüzümdeki gergin gülümseme hafifledi.. Daha bir oturdu üstüme sanki.... Kaybolmuştum... yalnızdım. nereye gideceğimi biliyordum....
İlk terk edilişim değildi bu... ama son olacaktı...
Ben de terk ediyordum artık kendimi..
Hayatımın en anlamlı en güzel yolu beni terk etmişti... yanından mavi ırmaklar akan.. mis gibi papatya kokan... en uzun yolum.. gitmişti... Yolsuzdum.. Kaybolmuştum... Uzun süre aradım yeni bir yol.. hep karanlık hep karanlık... Kötü ve zor yollar çıktı karşıma...
Yorulduğum anda.. en kaybolduğum anda buldum yolumu...
Biliyorum nereye gideceğimi...
Sessiz melodiler yükseliyordu içimden yüzümdeki deli gülümsemeden.. İnsan kaybolunca delirebiliyormuş işte...
Sessiz.. sakin.. yürüdüm onca yolu.. tek başıma.. yolsuz...
Köprünün başına geldiğimde iyice aydınlanmıştı yolum......
Daha bi sıklaştı adımlarım... daha yumuşadı gülümsemem..
Önce içimde kalmış tüm kelimeleri çıkardım cebimden..... savurdum Boğazdan esen serin rüzgara doğru.. belki yerlerine ulaşırlar bir bir.... belki... Aman boş versene...
Köprünün korkuluğuna tırmandığımda saldım içimdeki içinde boğulduğum denizi..... bir hışımla hıçkırdım... boşaldı... ferahladım....
Sonra....
Sonra kendimi buldum..
Kaybolmuştum..
Denizim denize buluştuğunda...
Kendim uzun bir yoldum aslında....
Sonuna gelmiştim....
Son bir teşekkürle hayatımdaki her şeye...
Kendimi de saldım denize..... uçuyordum.. uçtukça kaçıyordum...
Sonra kendimi buldum denizde.. denizimde.....
Sonra..
Sonra ne mi oldu...?
Bendenim denizde kayboldu....
Bulunmamacasına......