Kayboldum Sende Şiiri - Ismaıl Ilker Kocaer

Vakit kapkaraydi
Soguk zamanlardan gectim
Iliklerimi donduran
Savruldu dort bir yana sonsuz mavi
Sessiz cigliklarimda kipkirizi ufuklarinda duyulan
Ne yarindi yasama dair, ne dunde kalan bulanik zihnim
Yusuf oldum atildigim cukurdan baktim gokyuzune
Derin, soguk karanliginda bir el bir umuttu
Sebepsiz bir ruya bir kotuluktu karanik kuytumdan bana kalan
Yunustum bilinmeyen kiyilarda kendimi bulusum
Onca gece onca gunduz sebepsiz
Abdulhamitin gozunden akan son goz yasi
Son caresilikle sikica tutunusu dalip bakan gozleriyle yitik vatana
Caresiz kimsesiz soguk bir kafkas nefesi
Yalniz birakilmis viran edilmis turkmen agitlari
Yasamin kiyisinda son aksam yemegi
Olumun soguk hissi kalemimde
Uyusan bacaklarim sessiz kelimeler
Susmayan kapkara zihnim
Yasaken daragcinda astigim yarinlarim
Oksuz birakilmis gamzesiz gulusler
Curumus topraga karismis sancili diguslar
Zoraki bir tutunma cabasi hayatin renklerine
Kolu kanadi kirilmis siirlerin
Utanilasi yosun kapli kaldirimlarina yansiyan ciliz isik
Bir kisa ara karanliga yakilan huzun
Cimmaz sokaklarla dolu yalnizligim
Ustundeyken curumustu baharda cicek acan agaclarin
Bahara goz kirpan zorlama yasanmisliklarda
Kaybolmus unutulmus bir esya gibi
Kokleri kurumus yanmis bir feslegen saksisi
Agir nemle beli buku bir balikci
Bir de ben sabahin altisi kisin ayazi
Cikip gelisin
Adi ozlemdi huzurdu askti
Ayn sin ve kafti
Ozenle kazinmisti adi
Sonra kun dedi ve yokoldum
Ne seni yansitabildim nede yok olabildim sadece kayboldum gozlerinde
Bir gunes dogdu
Ruhunla hemhal oldum
Sonra sana karisti tum hucreler
Kalp sen diye atti sana gunaydin icin dogdu gun
Duamdin sen haykirisimda
Ne iskender anlar ne yildirim ne de fatih
Ne ferhat bilir ne mecnun ne de ali
Gok yikanirken sin yagmurlarla
Ben kayboldum sende