İlk kıskançlığımdı O Amata. İlk kızdığım,kalbime ilk yazdığım,yüreğimin defalarca affettiği,aklımın tek affedemediği…
Yanı başımda değilken, körü körüne hayaline tutunmaya çalışmak,aslına bakarsan intihardan farksızdı. Aptallık mı bu? Yada seviyorum sanırım kendimi kandırmayı. Neyse ne. Yapamıyorum Amata. Geceler boyu hasretini yatırıp göğsüme,yastığında kalan birkaç saç telinin üzerinde gezdiriyorum parmağımı. Sanki karşımdaymış gibi konuşuyorum. Ama O susuyor. Onun yerinede konuşuyorum.
Aslında ben O’ndan duymak istediklerimi,kendi kendime söylüyorum Amata. Ah nasıl yorucu bu bilemezsin. Nefesim daralıyor. Bende susuyorum. Saatlerce,günlerce…
Şu dört duvar var ya Amata şu dört duvar bile,dilleniyor sessizliğimde. Ben biçare olmuşken yokluğunda,o bunları bile bile göz yummuyor tüm olanlara. Hayatımın, ağzından çıkacak tek bir kelimeye bağlı olduğunu biliyor sanki…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta