Kayboldum Şiiri - Burçin Çelik

Nereye gidersem gideyim varamadığım yerden yazıyorum hayata
Bu göç benim içimde
İçimden geçenleri siz anlayamazsınız
Ben de anlatmak istemem zaten
Ben onlarca kez toparlanmış, dağınık bir odayım.
Bin bir türlü ağlama arzusu
Doğup doğup ölüyor içimde
Yara almayayım diye giydiğim bu zırhı taşımaktan tüm yorgunluğum
Acıdan delirdim
Acımı değil, deliliğimi gördüler
Bir dostumun tanımı gibi
“Şizofrenik bir umuttu hayallerimizin gerçekleşmesini beklemek..
Ruhumuzda üzüntümüzü gizleyecek köşe de kalmadı.
Hissediyorum ama anlatamıyorum
Ya da artık hissetmiyorum
Ben kendi yok oluşumun mimarıyım
Her şeyi anında anlatmak istediğim bir duvarı evim sandım
Ah bir atabilsem kendimi şu sırtımdan
Bazen hiç konuşmamak daha iyi hissettiriyor
Hiç bir zaman, hiç bir şey hakkında, hiç kimseyle.
Harika bir yalnızlık aşkı içimi kapladı sonra
Sanıyorum ben kendimin hüsranıyım
Bana gecelerce karanlığı izleten o hissi kime nasıl anlatayım
Yine de sen çekme ellerini karanlığımdan
Bir sen varsın şu dünyada güzel bildiğim
Cümlelerden dahi bir beklentim kalmadı artık
Belki hasta olsaydım iyileşirdim
Hayır
Benim yaradılışımda bir eksiklik var
Bu da bir türlü iyileşmiyor
Geç kaldın diye bağırıyor içimdeki çocuk
Her şeye herkese geç, en çok da kendine

Neredeyse her şeyi yazdı anlattı da kalemim
Ama özlemek öyle değil
Onu yazamıyorsun
Özlemek, şeytana sunulan ilk lütuf.

Burçin Çelik