Güz Kaçkınları-5 Şiiri - Necdet Arslan

Güz kaçkınlarıydık
sesini törpüleyen yaşamları
-Lacivert ve kızıl-
örste inceltiyordu hıncını alarak tarih

aydınlığımızı
-sahi, kaçı eksilmişti haberimiz olmadan-
ödünç mü vermiştik yıldızlara
Suyunu salan kokuşmuşlukların
pençesinden koparmak için güzel şeyleri
-biz kime geç kalmıştık-
parçalı bulutlu günlerin suskun
özneleriyiz diyerek kandırmıştık birbirimize

Durdurulamayan eylemlere
-ki özdeklerimizden biliyorduk-
soycul kılmak için aralıklı bırakmıştık kapılarımızı

Bir kıpırtı şahlandırmaya yeterdi
sol yanımızdaki çağlayanlarımızı
Olmadı bir türlü

“iktidara sahip olanlar gaflet ve dalâlet
ve hatta hıyanet içinde bulunabilirler”di
-Peşine düştüğümüz en başat aşklar uğruna-
alnımızdaki terle yıkanabilirdi güneş
Bal ederdik en beklenmedik anlarda
bin bir acıları
-ki kadim toprağımızın en taze iklimlerinden-
öfkelerimizle kökünü kazımıştık hainlerin

Her ses bizimdi
Yüreğimizde sevgi bileğimizde adanış
dilimizde ağıtlar vardı
Her biri kendi rengiyle yamandı
Çoktu, çoktandı
Som parlayıştı ovalarımıza yeniden
türküsünü serpiştireceğimiz

Geciken günlere
günebakanların gölgelerine doğru
-geç kalınmışlıkların utancıyla-
düşe kalka yollardaydık