Kaybolduğum Senler İçinde...

Anlamsız Bakışlar arasında; kaybolmuşluğun Kerbelasını yaşıyorum..
Öte beri sayılan Bir sevdanın en acıyan; en Deruni zerresinden geliyorum..
Bilmezsin.. Bilmezler.. Halımı..
Anlıyorum...
Varsın; Alem dursun gözlerinin ferinde..
Devriyeler volta atsın Ruhumun yalnızlığa açılan sokaklarında..
Ses etmem..
Bilirsin....
En Irâk diyardan seslensen; hiç üşenmeden önüme çıkan dağları; yerle yeksan eder gelirim..
Üşenmişliğimi yakmıştım bir gece vakti..
Kent kar altında kalmışken..
Caddede ifritler dolaşıyordu..
Meydanın ortasında; Kasıla kasıla Pusu Kurmuşlardı da kalbime...
İçinde Seni sakladığım için.. el değdirmedim Kimseye..
Ne varsa artık; Ölümüne.. ! deyip..
Neyse..
Vakitlerden Ayazdı...
Şehri Ayrılık sarmış.. ruhum Zulem içinde..
Her yerde; seni aramıştım...
Sabahın Seyri belirsizdi... Ağaçlar yeni uyanmış.. Duvarlarda Yumruk izlerim..
Fatih Camiinden çıkanlar Hızlı adımlarla geçiyordu önümden...
Göremediler.. Bilmediler.. halımı...
Haklıydılar..
Onlar Ölümlü.. Ben Ölümü Öldürmüş bir fakirdim..
Neyzenler vardı..
Üflediler kamışa.. Güvercinler uçuştu..
Yusufçuk Kuşlarını ürküttüler...
Pencerene baktım sonra.. her zaman ki yerimdeydim..
Perde aralandı..
Gözlerini gördüm... Gözlerin beni gördü..
Kalbimden iki damla yaş düştü avuçlarıma..
Bedenim titredi...
Saat bilmem neydi... hatırlamıyorum...
Uzunca bir zaman önceydi..
Eski İbrahim Ölmeden Önceydi..
Sanırım benim için.. Kıyamet vaktiydi...
Baktım.. Baktın.. Baktık...
Aradaki Mesafelere rağmen.. Gördük Bizi..
Ama..
Rah-ı Yârden Kopalı çok olmuş sanırım...
Bu baktığım Dilberin gözleri..
Dil-i Atâşlara attı tüm zerremi..
Anlamsız Bakışların sardığı kentte Bir sabah...
Kaybolduğum Senler içinde Kerbelamı yaşadım..
Ab-ı hayattan bir damla beklerken..
Ellerine başka bir el değmiş..
Anladım...
Anladım.. Yâr...
anladım...