Kayboldu İnsanlık Desem Şiiri - Afşin Dualı

küçücük bedenler haykırıyor,
zulme dayanamıyor desem,
kınından çıkan kılıç dağlıyor,
bu mu insanlık desem..

doğa insana küsmüş,
ne bu nankörlük desem,
cömert toprak canileşiyor,
katilliğe ne sebep desem..

gözden akan yaş, kan damlıyor,
dürüstlük, dünya semasına yaklaşmıyor,
hayvanlar bizle dalga geçiyor,
dağ, taş, pis pis gülüyor..

halimize, kendi şeytanımız şaşkın,
yaptıklarımıza, hayretle bakıyor,
melekler utanıyor,
bizi şikayet ediyor..

ukala nefsimiz, afalladı,
bu kadarına pes diyor,
halen insan, kendiyle övünüyor,
yetmez diyip, rezilliği bile utandırıyor..

söyle, nereye gitti, mükemmel varlık vasfı,
bu mu insanlık desem,
kendimize yaptığımız azap,
bu mu merhamet desem..

günahları sollayıp
günah defterini sipariş edenler
zulüm sofrasında kan içenler var
kendimden utanıyorum desem