Kaybolayım... Şiiri - İskender Özatlı

Omzumda yatan bir ölüsün artık, hiçbir çocuk masalında geçmiyor adın
Yüzün bu yüzden tanıdık değil, ellerinse ruhumu kanatan kör bir kuyu

Kaybolmamak için seviyorum seni
Duvara ne zaman çizildiği belli olmayan bir resim
Ya da koca bir kent gibi, birçok çıkmaz sokağım var
İçimde milyon tane çaresiz insan barınır,
Huzurum yok, her gün bir yanım senden muzdarip

Bugün üstüme kokunu sıktım, yalnızlık uçup gitti.
Sen benim arkama üç kez bakmışlığım
Sen gün yüzü görmeden uyumuşluğum
Sen alın terim.
Sen uzun yollar boyunca yürümüşlüğüm.
Sen ağlamışlığım.
Bugün umut yeryüzünden silinmiş gibi
Oysa daha az önce gördüm seni
Sen benim tahtaya üç kez vurmuşluğum
Sen maşallahım.
Kaybolmamak için seviyorum seni

Alıp beni çiz, ağlamamı, gülmemi …
Seni seviyorum diyen dudaklarımı çiz
Ama üstümü çizme sözlerinle.

Sözlerin kutsal bir kitaptan dökülür gibi dökülüyor dudaklarından
Oysa bana doğru yolu gösterenlerden sadece annemi sevdim ben
Ey hiçbir çocuk masalında adı geçmeyen, bırak öğüt vermeyi,
Bana yanlış yolu göster, kaybolayım.

25 Mart 2012