Kaybolanlar Şiiri - Ayşegül Kahraman

Sırça köşkümdeki ücra odamda.
Duyduğum seslere kulağımı tıkayarak uyurdum,
Gürültü saraya yankılanırken mümkün değildi pembe hayallere dalmak .
Duvarlara çarpan ses, küçük bedenime fazlaydı..

Küçük bir kızın, düşleri olmalıydı,
Kırlarda yalın ayak papatyalara koşması, leylakların dallarından öpmesi gerekiyor du .
Genç kızlığa erişince, beyaz gelinliğini kuyu zarafetinde taşımalıydı..

Ama düşler, düştüğüm uçurum kadar derin değildi.
Hani bir el aranır, uzandıkça kurtulma arzusu ile silinmeliydi korku,
Kaybolmamalıydı, o sırça köşkteki ücra odamda ,
Karanlığın esaretine itilmemeliydi, çocukluk heveslerim.