Kaybolan Yıllarımı Arıyorum

Ben, dokuz yaşında ailemden ayrılıp, Ankara'ya amcamın yanına okumaya geldim. Geldiğimde amcamın çocuğu yoktu. Okuyup bilim adamı olacaktım. Daha sonra çocukları oldu. Benim evdeki fazlalığıma dayanamayan amcam, önce beni babamla bir bekar evine sonra babama bir iş bulup ailemi Ankara'ya getirip beni onlara teslim etti. Ama evde altı kardeş, küçük amcam, yeğenim, işsiz güçsüz eniştem olmak üzere, tam onbir kişi küçük birde iki yıl yaşadık. Bu arada babam bizi geçindirebilmek için Ankara dışına uzun süreli görevlere gitti. Ankara da yetişmiş biri olarak bütün evin ihtiyaçları bana kaldı. Altı kardeşiz, hepimiz okul çağındayız. Zaten Ankara'ya ailem okumamız için gelmişti. Ama nasıl okuyacaktık. Şartlar o kadar zordu ki, şimdi anlatmak o kadar kolayki. Bir çırpıda hepsini anlattım. Ben, liseyi bırakıp sanat okuluna gittim. Okulu bitirip işe başladım. Babamın yükünü azaltıp aileme büyük katkılar sağladım. Evli olan kardeşim hariç diğerlerini hepsini okuttum. Hepsi iyi kötü bu gün devlet dairelerinde memmur olarak çalışıyorlar. Hatta birisi emekli oldu. Hepsini seviyorum. Hepsi de bana karşı çok iyiler. Beni bir baba gibi severler. İşte gerçek hayat bu. Bu şiirde de yaşayamadığım çocukluğuma duyulan özlemim var. Onun hikayesi.